Sinds 1979 staat sport centraal in m’n leven. Tussen 1979 en 1993 heb ik wekelijks regionale, landelijke en internationale schaats- en wielrenwedstrijden gereden. Dik vijftien jaar lang in de schaatsselectie van het Gewest Drenthe en meerdere jaren in het wielerteam van de wsv Emmen.
1993 vormde een keerpunt in m’n carrière. Een zware overtraindheid maakte definitief een einde aan m’n schaatsontwikkeling. Het lichaam was letterlijk kapot getraind en ik kon niet langer in de diepe schaatszit rijden. Na twee jaar revalideren en veel tijd voor het afronden van m’n studie, begon het echter toch weer te kriebelen. Ik startte met triatlons en begon vanaf 1999 weer succesvol mee te doen aan wielerkoersen in de Randstad voor het team van de Flevorenners ’97.
Hoewel wielrennen geen problemen opleverde, herstelde m'n lichaam nooit meer van de overtraindheid. Schaatsen (en met name de afvoer van melkzuur in de schaatshouding) bleek een lijdensweg op de langere afstanden. Ik kon maximaal 1.500 meter diep zitten en daarom maakte ik in 2000 een come back op het ijs als sprinter. Dat ging me verbazend goed af. Hoogtepunt waren een tweede plek op het Nederlands Kampioenschap voor senioren in 2003, podiumplekken op het DK Sprint van 2002 en 2003 en persoonlijke records op de 500 en 1.000 meter. Uitgesteld loon naar werken zullen we maar zeggen.
Het wielrennen ging voortvarend tot 2006, het jaar dat Floortje Madelief werd geboren en structureel slaapgebrek een regelmatig sportleven onmogelijk maakte. Gelukkig was het een tijdelijke dip. Sinds 2009, mijn eerste veteranenseizoen, reed ik weer verdienstelijk rond als amateur. Het ontbrak me weliswaar aan voldoende trainingstijd. Maar 4 tot 6 uur per week op de fiets bleek voldoende om standaard in de top-10 (en meestal in de top-5) te eindigen. Met Floortje heb ik bovendien een geweldige supporter gekregen!
In 2012 heb ik mijn oude liefde, tijdrijden, weer opgepakt. Als sprinter is dat nog even wennen, want verstoppen in het goede wiel is geen optie meer. Langzamerhand beginnen de vele duurtrainingen hun vruchten af te werpen en kruipen mijn tijden hoger in de uitslagenlijsten.
In het najaar van 2013 is er een derde discipline in m'n wielerleven geslopen: veldrijden. Ik bak er echt helemaal niks van en moet alles nog leren. Maar leuk is het wel!
Eind 2016 stokte de sportieve ambitie behoorlijk. Een knullige verstapping leidde tot een knie-operatie en een heel erg langdurig herstel. Het verwijderen van de rechter-meniscus en -kruisband én flinke kraakbeenschade, zorgde ervoor dat ik een half jaar lang op krukken liep en bijna 10 maanden moest revalideren. Seizoen 2017 ging daardoor volledig de mist in. Al was deelname aan het NK tijdrijden én een hoger gemiddelde dan gehoopt een overwinning op zich.
Het tij leek eindelijk weer een beetje te keren. Maar als extra domper werden er in december 2017 nogal zware hartritmestoornissen geconstateerd. Ik moest het veldritseizoen noodgedwongen afbreken voor ik was gestart en onderging wekenlang onderzoeken en tests. in 2018 moet ik uitzoeken of (en hoe) ik competitief kan blijven sporten met een kapotte knie en een hartkwaal. Uitdagingen genoeg dus!
In deze sportsectie op de site vind je onder meer uitslagen, verslagen, een erelijst en diverse fotoalbums.
Volg mij ook op:
